Ι.Δ.Β.

Κλείνω τα μάτια μου και ο χρόνος μηδενίζεται. Βλέπω πάλι το χαμόγελό σου, ήρεμο μα και αυστηρό και σφίγγω ακόμα περισσότερο το μικρό χέρι μου μέσα στην μεγάλη πάλαμη σου. Είναι η δική μου αγκαλιά αυτή. Ντρέπομαι να σου πω πόσο πολύ θέλω να με σηκώσεις ψηλά, να δω τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ, έτσι πελώριος όπως φαντάζεις στα παιδικά μου μάτια. Δεν τολμώ να στο ζητήσω και έτσι το μόνο που μου μένει να σφίγγω ακόμα περισσότερο το χέρι μου και το άγγιγμα του με κάνει να νοιώθω ασφαλής κοντά σου. Περπατάω με καμάρι δίπλα σου προσπαθώντας να σε φτάσω. Σε κοιτάω στα μάτια . Αυτά τα υπέροχα μελαγχολικά, πράσινα μάτια.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει απο τότε... Και να'μαι τώρα εδώ που δεν χρειάζεται πιά να σκαρφαλώνω στις μύτες των ποδιών μου για να σε φτάσω και σε κοιτω εγώ. Πώς τα φέρνει καμιά φορά...
Κλέινεις τα βλέφαρα και γέρνεις κουρασμένος το κεφάλι σου στο πλάι. Μπορώ μέσα στο σκοτάδι να διακρίνω την σχεδόν αδιόρατη λάμψη από ένα δάκρυ που ακόμα δεν έχει στεγνώσει στο ταλαίπωρημένο σου πρόσωπο. Έρχομαι κοντά σου και σε σκεπάζω και μια σταγόνα από τα μάτια μου προδίδει τα συναισθήματά μου. Το δάκρυ μου ενώνεται με το δικό σου. Καπως έτσι θα με σκέπαζες και εσύ στο κρεββατάκι μου όταν κάθε βράδυ ερχόσουν και ακροπατώντας προσεκτικά για να μην με ξυπνήσεις, στεκόσουν στην πόρτα του δωματίου μου και με κοιτούσες. Έκανα πως κοιμάμαι για να νοιώσω λίγο την στοργή σου παρ'όλο που συγκεντρωνόταν μόνο σε ένα βλέμμα και που τόσο μου έλειπε. Δεν καταλάβαινα. Τωρα ξέρω. Εδώ και πολλά χρόνια ξέρω.
Σ'ευχαριστώ! Ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ευχαριστώ! Για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Για όλες τις φορές που μου έδωσες απλόχερα ένα κομμάτι της ζωής σου ξέροντας οτι θα το στερηθείς εσυ. Για όλες τις φορές που με άκουσες, για όλες τις στιγμές που σε είχα ανάγκη και ήσουν εκεί. Πάντα αυστηρός μα απέραντα ευγενικός. Δεν ονειρεύομαι τίποτα άλλο. Μακάρι, όταν κάποτε φτάσω τα χρόνια σου, κάποιος να νοιώθει έστω ελάχιστα από την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό που τρέφω για σένα.

Και όταν κάποια στιγμή την συναντήσω να είσαι βέβαιος ότι θα της πω με περηφάνεια ότι εκείνη την υπόσχεση που κάποτε ένωσε τη ζωη με το θάνατο, εκείνη την υπόσχεση που σου ζήτησε να κρατήσεις μέσα στο ρόγχο της, την κράτησες. Με θυσίες και με κόπο, με λάθη πολλές φορές αλλά την κράτησες. Σ' ευχαριστω, Πατέρα!