Και τώρα;

Τι περίεργο πράγμα... Όταν περπατάω στο δρόμο, όταν οδηγώ την μηχανή ή το αυτοκίνητο ακόμα και όταν πίνω καφέ περιμένοντας τους μόνιμα αργοπορημένους φίλους μου, σκέφτομαι...
Σκέφτομαι διάφορα, από το πως είναι η κατάσταση στον κόσμο μέχρι το πως είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του σουτιέν της απέναντι καλοβαλμένης σαραντάρας. Και όλο λεω να είχα ένα χαρτί να γράψω αυτά που μου' ρχονται στο μυαλό! Όχι απο ναρκισσιστικό αυτοθαυμασμό για το μεγαλείο του εσωτερικού μου κόσμου αλλά απο μια περίεργη ανάγκη να γράψω αυτά που μου κατεβαίνουν στην κούτρα μου. Θαυμάζω αυτούς που μπορούν και το κάνουν γιατι όταν το προσπαθώ εγώ, το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο φιάσκο! Όπως τώρα...