Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006

Εγώ ... κι αυτό!

'Εχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ...

Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,
πίσω απ'το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ

Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που πίσω του κρύβει είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Ως πότε παληκάρια...;

Πότε θα τελείωσει επιτέλους αυτή η αηδία; Πότε θα σταματήσουν να ασχολούνται με βλακείες. Ως πότε θα τους ανεχόμαστε απλά ατενίζοντάς τους;

Κυριακή, Μαΐου 21, 2006

Άννα μην κλαίς...

Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006

Ι.Δ.Β.

Κλείνω τα μάτια μου και ο χρόνος μηδενίζεται. Βλέπω πάλι το χαμόγελό σου, ήρεμο μα και αυστηρό και σφίγγω ακόμα περισσότερο το μικρό χέρι μου μέσα στην μεγάλη πάλαμη σου. Είναι η δική μου αγκαλιά αυτή. Ντρέπομαι να σου πω πόσο πολύ θέλω να με σηκώσεις ψηλά, να δω τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ, έτσι πελώριος όπως φαντάζεις στα παιδικά μου μάτια. Δεν τολμώ να στο ζητήσω και έτσι το μόνο που μου μένει να σφίγγω ακόμα περισσότερο το χέρι μου και το άγγιγμα του με κάνει να νοιώθω ασφαλής κοντά σου. Περπατάω με καμάρι δίπλα σου προσπαθώντας να σε φτάσω. Σε κοιτάω στα μάτια . Αυτά τα υπέροχα μελαγχολικά, πράσινα μάτια.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει απο τότε... Και να'μαι τώρα εδώ που δεν χρειάζεται πιά να σκαρφαλώνω στις μύτες των ποδιών μου για να σε φτάσω και σε κοιτω εγώ. Πώς τα φέρνει καμιά φορά...
Κλέινεις τα βλέφαρα και γέρνεις κουρασμένος το κεφάλι σου στο πλάι. Μπορώ μέσα στο σκοτάδι να διακρίνω την σχεδόν αδιόρατη λάμψη από ένα δάκρυ που ακόμα δεν έχει στεγνώσει στο ταλαίπωρημένο σου πρόσωπο. Έρχομαι κοντά σου και σε σκεπάζω και μια σταγόνα από τα μάτια μου προδίδει τα συναισθήματά μου. Το δάκρυ μου ενώνεται με το δικό σου. Καπως έτσι θα με σκέπαζες και εσύ στο κρεββατάκι μου όταν κάθε βράδυ ερχόσουν και ακροπατώντας προσεκτικά για να μην με ξυπνήσεις, στεκόσουν στην πόρτα του δωματίου μου και με κοιτούσες. Έκανα πως κοιμάμαι για να νοιώσω λίγο την στοργή σου παρ'όλο που συγκεντρωνόταν μόνο σε ένα βλέμμα και που τόσο μου έλειπε. Δεν καταλάβαινα. Τωρα ξέρω. Εδώ και πολλά χρόνια ξέρω.
Σ'ευχαριστώ! Ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ευχαριστώ! Για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Για όλες τις φορές που μου έδωσες απλόχερα ένα κομμάτι της ζωής σου ξέροντας οτι θα το στερηθείς εσυ. Για όλες τις φορές που με άκουσες, για όλες τις στιγμές που σε είχα ανάγκη και ήσουν εκεί. Πάντα αυστηρός μα απέραντα ευγενικός. Δεν ονειρεύομαι τίποτα άλλο. Μακάρι, όταν κάποτε φτάσω τα χρόνια σου, κάποιος να νοιώθει έστω ελάχιστα από την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό που τρέφω για σένα.

Και όταν κάποια στιγμή την συναντήσω να είσαι βέβαιος ότι θα της πω με περηφάνεια ότι εκείνη την υπόσχεση που κάποτε ένωσε τη ζωη με το θάνατο, εκείνη την υπόσχεση που σου ζήτησε να κρατήσεις μέσα στο ρόγχο της, την κράτησες. Με θυσίες και με κόπο, με λάθη πολλές φορές αλλά την κράτησες. Σ' ευχαριστω, Πατέρα!

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Έλλειψη...

Στον ύπνο σταυραετοί, στον ξύπνιο στρατιωτάκια...

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006

Και τώρα;

Τι περίεργο πράγμα... Όταν περπατάω στο δρόμο, όταν οδηγώ την μηχανή ή το αυτοκίνητο ακόμα και όταν πίνω καφέ περιμένοντας τους μόνιμα αργοπορημένους φίλους μου, σκέφτομαι...
Σκέφτομαι διάφορα, από το πως είναι η κατάσταση στον κόσμο μέχρι το πως είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του σουτιέν της απέναντι καλοβαλμένης σαραντάρας. Και όλο λεω να είχα ένα χαρτί να γράψω αυτά που μου' ρχονται στο μυαλό! Όχι απο ναρκισσιστικό αυτοθαυμασμό για το μεγαλείο του εσωτερικού μου κόσμου αλλά απο μια περίεργη ανάγκη να γράψω αυτά που μου κατεβαίνουν στην κούτρα μου. Θαυμάζω αυτούς που μπορούν και το κάνουν γιατι όταν το προσπαθώ εγώ, το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο φιάσκο! Όπως τώρα...

Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

Καλή Αρχή